Matki 30tolatki - 3. Szach mat

- Nie idziesz. - Natalia oparta o ścianę, od kilku minut próbowała ruchem robaczkowym stopy osiągnąć ubranie buta. Jednak jego zduszona i zadeptana zapiętka, przylgnięta plackiem do jego wnętrza za nic nie chciała się poddać tej woli.

- Pomóc ci? - Tomek nie był przekonany czy mądrze było widzieć to i spytać. Ale spytał. I zbłądził.

- Nie zbliżaj się do mnie. - Wysyczała Natalia tuż przed tym, jak nieznane moce przejęły kontrolę nad jej nogą i miotnęły nią tak nienawistnie, że bezczelny i zdradziecki but pofrunął i niczym szalony ptak zakończył lot na oknie. - Trudno, idę boso. - Orzekła, po czym zrzuciła drugiego buta i skierowała się do drzwi. - A ty nie idziesz.

Tomek podniósł z podłogi jej rozrzucony obuw i ruszył za nią.

- Nie idziesz! - Wrzasnęła Natalia.- Rozumiesz polską mowę?!

- Dlaczego? - Zapytał pro forma, zamykając za nimi drzwi na klucz.

- Gdyż chcę iść sama!

- To chyba są zajęcia dla rodziców, nie dla matek.

- Jak nie przestaniesz za mną leźć, to dziecko nie będzie już mieć rodziców, tylko matkę!

- Kochanie, chodź tutaj.. - Tomek wyciągnął rękę, by objąć Natalię, ale ten gest nie spotkał się z ucieszeniem.

- Przestań mnie lekceważyć! - Wrzasnęła w odpowiedzi. - W ogóle ze mną nie rozmawiasz! - Rzuciła mu jeszcze, zanim drzwi windy zamknęły się za nią. Tomek wiedział, że ona wie, że on wie, że musi iść z nią, choćby dlatego, że ona nie ma ani kluczyków do auta, ani bladego pojęcia, gdzie jechać. Zszedł więc schodami, konstatując po drodze, że w zasadzie stan taki, w którym ona ciska wokół siebie gromy niczym obłąkany Posejdon, w zasadzie nie odejmuje mu męskości, a wręcz przeciwnie, sprawia, że on czuje się tym bardziej opanowany, silny i męski. Uśmiechnął się pod wewnętrznym nosem, zadowolony, że tak to natura sprytnie wymyśliła i najwyraźniej uśmiechnął się też nieświadomie do zewnątrz, bo kiedy drzwi od windy otworzyły się, zobaczył, jak źrenice Natalii zwężają się na jego widok, a jej ciało szykuje się do ataku. Pierwotny instynkt kazał mu cofnąć się o krok, gdy tymczasem ona, wydostała się na klatkę palcem do przodu, i palec ten ukazał się nagle bardzo blisko jego oczu.

- Śmiej się śmiej, głupi gnoju! Zobaczymy jak się będziesz śmiał, jak ci sąd ustanowi odwiedziny raz w tygodniu! - Wycharczała wraz za palcem, a potem minęła go w szalonym tańcu i przecisnęła się drzwiami na zewnątrz.
Tomek zszedł więc jeszcze niżej, a następnie wyjechał autem z garażu i dogonił ją, idącą brzegiem chodnika, przechyloną na bok pod ciężarem swojej gigantycznej torby, niczym tonący statek.

- Kochanie, proszę wsiądź do auta.

- Mam cię w dupie!

Zaparkował tuż przed nią.

- No wsiądź, błagam. Porozmawiajmy.

- O! Teraz to porozmawiajmy!! Bo ludzie patrzą tak?

- Nie bo ludzie patrzą. Tylko bo nie wiem ciągle, co się stało.

- O! Nagle cię obchodzi, co się stało?!

- Nie nagle, tylko odkąd się złościsz, a ja nie wiem o co.

- Acha, ja się złoszczę tak?! To wiedz, że ja się nie złoszczę, tylko ja jestem załamana!! Jestem załamana tobą i tym, że nasze dziecko będzie miało takiego ojca! Jestem z a ł a m a n a rozumiesz?!

- Nie rozumiem. - Przyznał ze spokojem.

- To jak nie rozumiesz, to ja już nic nie mogę zrobić!! - Wyminęła go i przyspieszyła, osiągając maksymalną swoją prędkość ciążowego truchtu. Tomek wsiadł znów do samochodu i znów zaparkował kawałek przed nią.

- Daj mi chociaż torbę. - Wyciągnął do niej rękę.

- Po moim trupie!

- No tego się boję. - Spróbował zażartować, ale nie pierwszy już raz zauważył, że jego żarty nie rozładowują atmosfery.

- Taki z ciebie śmieszek?! Proszę bardzo! Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni!

Tomek wiedział już, że na pewno nie on, więc po raz trzeci wyminął ją, po czym zajechał jej drogę i stanął przed nią na chodniku.

- Zajebiście, jeszcze mnie kurwa rozjedź!

Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.

- Przestań mnie szarpać! Kurwa! Ratunku!

- Cicho już! - Przytulił ją mocno, choć trochę ryzykował pogryzienie.

- Myślisz, że możesz tak mnie traktować, a potem zrobić pokazówkę przed sąsiadami, pościskać mnie, a ja jak jakaś idiotka mam wszystko zapomnieć? Masz mnie za idiotkę? - Usłyszał stłumione krzyki spod pachy .

- Nie. - To, czego nauczył się przez ostatnie miesiące, to krótkie i szybkie odpowiedzi, nie stanowiące zarzewia dalszych detonacji.

- To dlaczego tak się zachowujesz?

- Nie wiem.

- Jak to nie wiesz? Jesteś idiotą?

- Nie.

- To kim? Kim ty do cholery jesteś?

- Ojcem dziecka, który chce was bezpiecznie dowieźć na szkołę rodzenia. - Powiedział jej we włosy.

- Acha, ojcem dziecka, kiedyś byłeś moim chłopakiem.. - Zabulgotała jeszcze, ale wyczuł, że główna fala uderzeniowa już ich minęła, a wały są prawie nienaruszone. - I twoim chłopakiem, który teraz zabierze ci te ciężary - Delikatnie zdjął z jej ramienia torbę i przerzucił sobie przez ramię. - Jezu, spakowałaś się już do szpitala? - Zażartował znów, ale tym razem zobaczył, jak wściekły grymas na twarzy Natalii ustępuje miejsca zwykłym ludzkim ustom i poczuł się jak super bohater. Otworzył jej drzwi, podał buty i usiadł za kierownicą.

- Spóźnimy się. - Natalia zakryła twarz dłońmi. - Czy my nie możemy chociaż raz jeden do kurwy nędzy być gdzieś punktualnie? - Rozpłakała się.

- Czyli idziemy razem? - Tomek doznał potrzeby rozpoznania na czym stoi.

- Nie! Nie idziemy razem, ty nie możesz iść. - Natalia zawyła z między rozpostartych palców.

- Dlaczego?

- Bo nie możesz!

- Dlaczego?

- Bo to nie są sprawy dla facetów!

- Jak to?

- O jezu, nie możesz po prostu odpuścić?

- Myślę, że tam będą same pary. I też chciałbym się wszystkiego dowiedzieć.

- Nie chciałbyś!

- Dlaczego?

- Bo to są straszne rzeczy!

- Na pewno nie są takie straszne.

- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. - Natalia spojrzała na niego, czerwona i rozmazana, a Tomek zdziwił się, jak szybko potrafiła przeistoczyć się z Wolverina w sierotke Marysię.

- Kochanie, przejdziemy przez to razem. - Dotknął jej ręki, ale wyrwała ją i rozbeczoliła się na amen, a po chwili podniosła wzrok i zakończyła wszystko szach matem:

- Jeśli kiedykolwiek jeszcze chcesz iść ze mną do łóżka, nie możesz tam ze mną iść.